Op deze zonnige ochtend,
Overstemde sombere gedachten,
Het lentegevoel,
Dat wat haar handelsmerk tot nu toe was geweest,
Begon haar te verlaten,
In de herfst van haar leven,
Begon ze aardig wat haar te verliezen,
Gevangene van haar image,
Hofdames en hairstylisten dreef ze tot wanhoop,
Een voor een poogden zij,
Het verwarde haar te temmen,
Tegen beter weten in,
Althans wat er van over was,
Geloofden ze dat het moest lukken,
Borstels en kammen begaven het,
Trix kreeg klachten van depressieve aard,
Gedwongen door haar naasten,
Liet zij zich behandelen,
Er kwam een wijze uit het oosten,
En de oplossing werd gevonden,
Met een hoofddoek,
Zou onze koningin,
Door het leven gaan
Van koeterwaals tot welbespraakt,
Reeds in de vroege jeugd ‘iets’ aangeraakt,
Billeritsie, boterspritsie,
Op weg naar jouw eigen ster,
Nee, niet van Betlehem,
Die staat te ver,
De dingen doen,
Met de Franse slag,
En lieve Tijs dat mag,
Als een ‘Bon Vivant’ door het leven gaan,
Je niet door tegenslag terneer laten slaan,
Jij leeft jouw leven met jolijt,
En dat is,
Wat je onderscheid van de rest,
Want wat jij kan maken,
Dat kan er geen een,
Schijt aan het gepeupel,
En neem er nog een!
Als een meubelstuk zit ik…
In een interieur,
Gehuld in rook,
Doordrenkt met kostbaar vocht,
Gevuld met verhalen,
En,
Oeverloos gezwam,
Overstemd door muzikale golven,
En,
Scheurende gitaren,
Als een meubelstuk lig ik…
Temidden van gonzende geluiden,
Welke ik niet kan duiden,
Als een meubelstuk lig ik…
Woorden,
Geen woorden,
Er zijn geen woorden meer,
Tranen,
Ik hap,
Ik hap zand,
Tranen,
Ik schreeuw,
Ik schreeuw wanhopig,
Woorden,
Er komt geen geluid,
Mijn keel,
Is rauw,
Ik hield van jou.
Geachte menigte…
Gelijkgestemden…
Ik zie u,
U zie ik als gelijke,
Ik verhef mij niet,
Ik verhef mijn stem niet,
Gelijk ook u uw stem niet verheffen moet,
Als gelijken strijden wij,
Helaas is er wellicht iemand in uw midden,
Die zich verheft,
Het verheffen doet geen pijn,
Maar snijdt door de ziel van voormalig gelijkgestemden,
Waarna de dissonant zich weer versmelt met het gepeupel,
Zijn sporen achterlatend op het bloedend hart,
To be be or not to be, that’s the question.
Soms ga je voor het ongewisse,
Je ontvlucht de realiteit,
De droom wordt steeds mooier,
Tot dat je ontwaakt,
Soms ga je voor het ongewisse,
De realiteit komt nader,
Je ontdekt dat je niets te zeggen hebt,
Je valt,
Je valt diep,
Je verliest,
Je verliest jezelf,
De euforie was maar even,
De gedachte dat wij,
Samen zouden smelten,
Is verworden tot een fata morgana.
Ben ik een hond,
De enigste leuke hond is een dode hond,
toch?
Des te slechter behandeld,
Hoe dankbaarder je bent,
En maar blijven hangen,
Bedelen…
Aandacht vragen,
De trukendoos open,
Soms wordt er gehoor gegeven,
Ben ik dankbaar,
Kwispel ik met mijn virtuele staart,
Kwijl, dweil,
Ik ben de reïncarnatie van een hond,
Een dode hond.
Nu op Alcatraz,
Probeer ik keer op keer,
De tralies van het bestaan,
Te smelten,
Ik weet dat deze wurgende greep,
Water naar de zee doet dragen,
Vergeefs haal ik adem,
Krijg geen lucht,
Het loopt op een debacle uit,
Ik wil op de vlucht.
Ik sluit mijn ogen donker,
Als ik ze open, nacht,
Warmte, opent mijn ogen,
De zon die naar mij lacht,
De schaduw drukt mij in het nauw,
Het donker grijpt mij aan,
Ik sluit mijn ogen donker.